ای ماه خدا، رمضان!
وقتی که می آیی، همه چیز بوی خدا می گیرد
؛ بوی بهشت، بوی عرش.
وقتی که می آیی
سرانجام همه کارها به نشستن بر سر سُفره خدا ختم می شود.
وقتی که می آیی
سلام ها ساده می شوند و نگاه ها، بی آلایش.
وقتی که می آیی
ثانیه ها در گرسنگی و تشنگی آدم ها، با حس قشنگی می گذرند.
با آمدن تو، روزنه امیدی بر عصیان آدم ها گشوده می شود
گریزی به سوی کهکشان عرش؛ گریزی به سوی خدا.
و غنچه بندگی ها گُل می کند.
مَفَرّی از هیاهوها و سیاهی ها به سوی نور پیدا می شود؛
با آمدن تو، همه جا سبز می شود، همه آسمانی می شوند
و همه چیز بوی خدا می گیرد.
